دخترخاله ها

به نام خداوند بخشنده مهربان

اين پيغمبران را برخی بر بعضی برتری و فضيلت داديم، بعضی را خدا با او سخن گفته و بعضی را رفعت مقام داده، و عيسی پسر مريم را معجزات آشکار داديم و او را به روح القدس نيرو بخشيديم، و اگر خدا می‌خواست پس از فرستادن پيامبران و معجزات آشکار، مردم با يکديگر در مقام خصومت و قتال بر نمی‌آمدند، وليکن آنان برخلاف و دشمنی با هم برخاستند، برخی ايمان آورده و بعضی کافر شدند، و اگر خدا می‌خواست با هم بر سر جنگ نبودند، و ليکن خدا هر چه مشيّتش قرار گيرد خواهد کرد. (۲۵۳) ای اهل ايمان، از آنچه روزی شما کرديم انفاق کنيد پيش از آنکه بيايد روزی که نه کسی (برای آسايش خود) چيزی تواند خريد و نه دوستی و شفاعتی به کار آيد، و کافران (دريابند که) خود ستمکار بوده‌اند. (۲۵۴) خدای يکتاست که جز او خدايی نيست، زنده و پاينده است، هرگز او را کسالت خواب فرا نگيرد تا چه رسد که به خواب رود، اوست مالک آنچه در آسمانها و زمين است، که را اين جرأت است که در پيشگاه او به شفاعت برخيزد مگر به فرمان او؟ علم او محيط است به آنچه پيش نظر خلق آمده و آنچه سپس خواهد آمد و خلق به هيچ مرتبه از علم او احاطه نتوانند کرد مگر به آنچه او خواهد، قلمرو علمش از آسمانها و زمين فراتر، و نگهبانی زمين و آسمان بر او آسان و بی‌زحمت است، و او والا مرتبه و با عظمت است. (۲۵۵) کار دين به اجبار نيست، تحقيقا راه هدايت و ضلالت بر همه کس روشن گرديده، پس هر که از راه کفر و سرکشی ديو رهزن برگردد و به راه ايمان به خدا گرايد بی‌گمان به رشته محکم و استواری چنگ زده که هرگز نخواهد گسست، و خداوند (به هر چه خلق گويند و کنند) شنوا و داناست. (۲۵۶) خدا يار اهل ايمان است که آنان را از تاريکيهای جهل بيرون آرد و به عالم نور برد، و آنان که راه کفر گزيدند يار ايشان شياطين و ديوهايند که آنها را از عالم نور به تاريکيهای گمراهی در افکنند، اين گروه اهل دوزخند و در آن هميشه خواهند بود. (۲۵۷) آيا نديدی که پادشاه زمان ابراهيم (عليه السّلام) به دليل حکومتی که خدا به او داده بود درباره (يکتايی) خدا با ابراهيم به جدل برخاست؟ چون ابراهيم گفت: خدای من آن است که زنده گرداند و بميراند، او گفت: من نيز زنده می‌کنم و میميرانم. ابراهيم گفت که خداوند خورشيد را از طرف مشرق برآورد، تو اگر توانی از مغرب بيرون آر؛ آن نادان کافر در جواب عاجز ماند؛ و خدا راهنمای ستمکاران نخواهد بود. (۲۵۸) يا به مانند آن کس (عزير) که به دهکده‌ای گذر کرد که خراب و ويران شده بود، گفت: (به حيرتم که) خدا چگونه باز اين مردگان را زنده خواهد کرد! پس خداوند او را صد سال ميراند سپس زنده کرد و برانگيخت و بدو فرمود که چند مدّت درنگ نمودی؟ جواب داد: يک روز يا پاره‌ای از يک روز درنگ نمودم، خداوند فرمود (نه چنين است) بلکه صد سال است که به خواب مرگ افتاده‌ای، نظر در طعام و شراب خود بنما که هنوز تغيير ننموده، و الاغ خود را بنگر (که اکنون زنده‌اش کنيم تا احوال بر تو معلوم شود) و تا تو را حجت و نشانه‌ای برای خلق قرار دهيم (که امر بعثت را انکار نکنند) و بنگر در استخوانهای آن که چگونه درهمش پيوسته و گوشت بر آن پوشانيم. چون اين کار بر او روشن گرديد، گفت: به يقين می‌دانم که خدا بر هر چيز قادر است. (۲۵۹)